| Een gedicht van Gisele Vranckx We voeren samen wilde stormenIn een woeste felle zeeHand in hand waren wij daarJij nam mij vanzelf mee We dronken van het zoute waterOmdat dat ons zuiveren zouEn verdroegen ook de kouDoor de warmte haast verbleekt We dansten net als indianenDat wij echte krijgers warenNiemand zou ons nog verlatenWant wij hadden nog elkaar We groeven gaten in de grondHadden duivelse gedachtenKonden echt niet langer wachtenOm op eigen benen te staan We zouden nooit meer uit elkaarTotdat God jou naam uitsprak Jou in één ruk bij zich nam Ik daardoor in stukken brak Nooit meer dansen in het echtToch heb ik je niet verlatenErgens... |